Reisverslag

De oude witte Defender hobbelt over een kronkelig pad dat net breed genoeg is voor twee naast elkaar lopende ezels. Het is zo smal dat het manshoge bermgras de zijkanten van de wagen schuurt. De vier wielen verdwijnen onafhankelijk van elkaar in diepe kuilen; we rijden daarom stapvoets. Links van ons staat een groep prachtige, majestueuze baobabs.

Midden op het pad zit een groep apen die wegvlucht als ze onze auto ziet aankomen. Zwarte vogels blijven echter zo lang mogelijk zitten: ze fladderen pas boos weg vlak voordat de witte auto hen dreigt te verpletteren.

Plotseling verschijnt om een hoek een groep zingende, dansende en muziek makende vrouwen en kinderen. Ze loopt onze Defender tegemoet. Dit is het welkomstcomité. We stoppen, stappen uit en wandelen met de vrouwen en kinderen mee naar hun dorp. Onder begeleiding van hun zang en dans. Alle kleine kinderen proberen hand in hand met ons te lopen. We hebben maar vier handen totaal, dus dat is een gedrang van jewelste.

Het is een klein dorp met een paar stoffige straatjes. Op het centrale pleintje staat een grote oude boom. Daaronder worden haastig twee krukjes neergepoot, waarop wij mogen gaan zitten. De gastvrije dorpsbewoners hurken rondom ons op de grond: de mannen zijn er ook bij gekomen. Met behulp van een tolk overleggen we hoe wij, Chris en Ydo, kunnen helpen bij de aanleg van een groentetuin voor het hele dorp. Die aanleg kunnen we financieren met de hulp van sponsors en door de Volvo te verkopen waarmee we hiernaartoe zijn gereden.

We zijn in de tropische binnenlanden van The Gambia, Afrika.

Het begin van de reis

Ydo Groot en Chris van de Wetering, twee roemruchte voorzitters van elk een eigen tafeltennisvereniging in respectievelijk Lith en Oss, starten hun rode Volvo 850 in Amsterdam op 3 november 2012. Aan boord: de twee drivers, het roadbook, drie reservebanden, gereedschap, twee jerrycans, voedselpakketten, een tent en twee zwarte T-shirts van de Amsterdam-Dakar Challenge. Voorzichtig manoeuvrerend door een dubbele haag van zwaaiende achterblijvers begint het konvooi van vijfenzestig teams aan de Challenge: een reis van ruim 7.000 kilometer. En dat allemaal voor het goede doel.

Klappertandend van de Hollandse kou wordt de kachel op ‘high’ gezet, evenals het muziekvolume. Het gas erop, want hoe sneller we deze regen en kou kunnen verruilen voor de warmte van Afrika, hoe beter.

sms 4-11-2012 13:22      Het regent, de wind giert akelig rond onze verstralers, maar binnen is het warm en knus, met Steelers Wheel op de radio. Zachtjes roffelend zoeft de 850 Bordeaux voorbij.

Pas in de hooglanden van Spanje zien we de zon en kunnen de truien uit en de zonnebrillen op. Het land begint ook uitgedroogd, de aarde roder te worden.

sms 05-11-2012 09:51   Gisteravond in Spaans Burgos in de lokale, tl-verlichte bar tapas gegeten en Spaanse wijn gedronken tussen een meute kaartende oude vrouwen. Nu onderweg naar Madrid. Het land is droog en roodbruin. Desolaat.

sms 05-11-2012 12:18   Eerste palmboom gespot. We rijden dus goed.

Over de Europese snelwegen stuiven we solo, in ons eigen tempo voort. Af en toe halen we een mede-challenger in. We kunnen contact leggen met ons 27mc-bakkie. “Hoe gaat de reis? Over.”

Fotomomentje

sms 05-11-2012 23:09   In Sotogrande samen met de andere teams aan de bar. Ervaring uitwisselen en andere Volvo-rijders spreken. Tickets voor boot gekocht. Morgen zien we Afrika.

In Sotogrande, Zuid-Spanje, verzamelen alle teams zich om gezamenlijk de oversteek met de pont te kunnen maken. Eigenlijk is dit de eerste keer dat we de tijd hebben om iedereen te ontmoeten en spreken. Zeer uiteenlopende types doen mee met deze Challenge. Van gepensioneerde hangsnor tot jonge biker, van schuchtere boer tot all-time reiziger.

sms 06-11-2012 09:09   Gibraltar in de regen gefilmd. Pokkenweer! Waar is die zon?

Aangekomen in Noord-Marokko scheurt iedereen in eigen tempo ervandoor. Wij vormen een mini-konvooitje met twee andere Volvo-teams: drie vrolijke ICT-jongens in een 440 en twee gepensioneerde mannen in een 850 stationwagon.

sms 06-11-2012 21:03   Fes bereikt. Tangine dangdaux avec pruneaux. Goede rit, mooie landschappen. Toffe meerijders.

In plaats van de kustweg te volgen, zoals in voorgaande edities van de Amsterdam-Dakar Challenge, leidt de in het roadbook voorgestelde route door het binnenland van Marokko. Wat een prachtig, afwisselend landschap! “Fotomomentje!” wordt over de 27mc omgeroepen als een fraai stuk land moet worden gefotografeerd. Het konvooi komt dan tot een halt. Zeven mannen klauteren uit drie wagens met fototoestellen en gsm-camera’s in de aanslag.

Een van die vele fotomomentjes doet zich voor in het fraaie Dal van de Dadels. In een kaal, lichtbruin landschap heeft een rivier een diepe geul in de aarde gesneden. Palmen gedijen goed op de vochtige oevers, maar omdat deze in die geul liggen, zie je alleen de toppen van de palmen boven de rand uitsteken. De lemen huizen in dit dal hebben precies dezelfde lichtbruine kleur als de aarde, zodat je, langsrijdend, een dorp pas op het allerlaatste moment ontdekt.

sms 10-11-2012 14:53   Prachtige hoogvlaktes; kaal als de neten. Felle zon. Dromedarissen op de weg.

sms 11-11-2012 23:52   Stof, stof, stof. In onze neuzen, oren, auto, tassen en tussen ons meegenomen brood. We rijden hoog: er is op deze kale hoogvlakte met sneeuwtoppen in de verte nog geen grassprietje dat de koude wind tegenhoudt. Stof en plastic afval waaien over de weg.

Ook de majestueuze besneeuwde toppen van het Atlasgebergte zijn fotogeniek. Een ijskoude wind dondert van het gebergte af, stuift de vlakte op en doet ons rillen van de kou. De wind blaast beneden de sneeuwgrens honderden, nee duizenden stuks afval voort. Een afvalberg, als het ware.

Zodra we maar even stoppen worden we benaderd door mensen die hartelijk handenschuddend vragen: “Waar komen jullie vandaan? Waar gaat de reis naar toe?” Als ze horen dat we voor het goede doel naar The Gambia rijden, wordt ons breed glimlachend alle geluk van de wereld gewenst.

De dorpjes waar we doorheen rijden zijn levendig: mannen in djellaba’s en oude vrouwtjes met takkenbossen op hun gekromde rug kuieren door de stoffige straten; ezeltjes sloffen door de berm met zusje en broertje als lichtgewicht begeleiders; op het terras van de theehuizen zitten mannen op wrakke stoeltjes rustig met elkaar te converseren of zwijgend de voorbijrijdende auto’s te observeren; kleine winkeltjes laten diep in hun volgestouwde binnenste kijken door een grote open gevelwand.

In de grote steden is het nog drukker. Slalommende brommertjes, scooters, wandelaars, bussen, ezelskarren. De meeste vrouwen dragen nikabs, maar opvallend veel frisse jonge meiden lopen geheel zonder sluier, in strakke spijkerbroek en op hoge hakken.

Kasbah

De streken in Marokko verschillen, zo ook de auto’s die er rijden. In zo’n streek bestaat 90 procent van het autopark uit één bepaald automerk of –type. We rijden door Mercedes-county, met oude rammelende en klapperende 200 en 300D’s. Dan een aantal dorpen met louter Ford Transits – uiteraard het oude model. Een relatief groot gebied wordt bereden door Peugeots 504 break. Meer zuidelijk, in de Westelijke Sahara, rijdt iedereen in een Landrover type 2; de chauffeurs hebben een tulband om hun hele gezicht.

sms 11-11-2012 10:04   Het ziet er naar uit dat het een prachtige dag wordt vandaag. Zon is al warm. We hebben ons in onze luchtige djelleba's gekleed en zitten nu met twee andere Volvo-teams te ontbijten op een terras in Zagorra. Rustig rijdagje voor de boeg.

sms 11-11-2012 18:43   Gearriveerd in Ouarzazate. Enorme bende. Vallei bezaaid met plastic! Voor de deur van het hotel de enige afvalbak van Marokko. Tegenstellingen. Windkracht 8: tent geen optie.

Het roadbook dicteert: tijd om lokale cultuur te bekijken is er nauwelijks. Doorrijden is het devies. Want er moeten vele kilometers worden afgelegd binnen een bepaalde tijd. Het is namelijk de bedoeling dat iedereen op dezelfde dag arriveert in The Gambia: de dag waarop alle auto’s gezamenlijk geveild zullen worden. Onze Volvo-maatjes zijn echter, net als wij, nieuwsgierig naar cultuur en mores. Op een vroege ochtend in Ouarzazate, een stad in zuidelijk Marokko, bezoeken we, alvorens in de auto te stappen voor de dagelijkse rit, de Taourirt kasbah van de Glaoui dynastie. Een deel is gerestaureerd, een ander deel half ingestort en vervallen. De vele ramen in de theekamer van de voormalige kalief bieden een prachtig zicht op het kasbahcomplex, de oude lemen stad daarachter en de blauwe bergen in de verte. Er zijn vele trappetjes, kruip-door-sluip-door poortjes en gangetjes, kamertjes en zithoekjes. De muren zijn fraai versierd met mozaïek of kunstige beschilderingen. Deze grote kasbah is zo bijzonder dat hij op de werelderfgoedlijst van Unesco is geplaatst.

Soms valt de rijtijd tegen. Dan moeten we ’s avonds, als het donker is, doorrijden om de camping of overnachtingsplaats te halen. In het donkere Marokko is het moeilijk rijden. Openbare verlichting is er niet, de wegen zitten vol kuilen en richtingborden zijn niet te zien… als ze er al zouden zijn. De voorste Volvo, die van Wim en Jan, duikt op zo’n donkere avond in een ongeziene vrij diepe kuil en scheurt een band aan flarden. De drie Volvo’s wijken uit naar de berm. Als de band verwisseld wordt, kijk ik naar onze rode Volvo, achteraan het rijtje. Het lijkt net een politieauto met die twee verstralers op het dak - in het donker eruitziende als twee zwaailichten - de 27mc-antenne en de knipperende alarmlichten.

Off-road

In Marokko en Westelijke Sahara rijden we veelal over asfaltwegen, al dan niet in erbarmelijke staat. Over de 27mc waarschuwt de voorste auto van ons driedelig konvooi: ‘Kijk uit, een diepe kuil rechts!’ of ‘Hier langzaam rijden jongens, er liggen stenen op de weg’. Hoe zuidelijker we komen, hoe leger de wegen zijn. Voor kilometers en kilometers komen we geen tegenliggers tegen. Je krijgt de neiging niet altijd netjes rechts te houden. Je rijdt eens een tijdje op de linker weghelft, dan weer in het midden, en uiteindelijk let je niet meer op welk deel van de weg je gebruikt, als je maar op het asfalt blijft en kuilen zoveel mogelijk vermijdt.

We rijden dicht langs de randen van de Sahara. Hier is geen weg; alleen een vlakte bestaande uit een soort grijs gravel en schitterende zandduinen. Ra persoonlijk zet de duinen (zijn saha = zijn tuin: vandaar Saha-Ra) in een prachtige goudgele gloed.

sms 08-11-2012 20:29   Vandaag in Marokko voor het eerst off-road gereden. Prachtig landschap: grijze steenvlakte en goudgele zandduinen. Lekker vastzitten met twee andere Volvo's. Beetje duwen, beetje zand scheppen.

Om de beurt zitten we vast in het zand. Vervelend is dat niet. Het hoort bij de challenge door de woestijn te rijden. Het is zeg maar ingecalculeerd. De gesponsorde schop komt goed van pas.

sms 08-11-2012 16:22   Aangekomen in Merzouga. Kamer delen met 4 mannen. Volv-kolonne doet aan teambuilding.

Een van onze kampementen ligt in deze uitgestrekte zandvlakte. Het is een kick hier rond te lopen. Gekleed volgens lokaal gebruik in djelleba, met een auto die trouw naast de ‘auberge’ onder een rieten afdakje staat te wachten op de rit van de volgende dag. Onze Volv is inmiddels een echte ‘challenge-car’ geworden. Aan de buitenkant vol stof en stoere stickers, binnenin vol fijnkorrelig woestijnzand. Zand in de reistassen, in het schone ondergoed, op de zitbanken, in het dashboardkastje, in de piepende luchtinlaten. Dit is: de Amsterdam-Dakar Challenge!

sms 09-11-2012 20:48   Rustdag betekent: sleutelen aan de auto, het zand van de woestijntocht gisteren zo goed mogelijk uit de Volv vegen, kleren wassen. Lezen, luieren, lachen. Mooie dag. Morgen vertrekt de karavaan weer. 

’s Nachts lopen negen mannen de woestijn in, weg van de auberge. Na een uur sjokken – zandheuveltje op, zandheuveltje af – vinden we een plek waar het zo pik- en pikdonker is, dat we, op onze ruggen liggend, een fantastisch heldere sterrenhemel en de witte slierten van de Melkweg kunnen zien. In een absolute stilte. We beseffen ons nu pas goed dat we in een woestijn zijn, ver van huis.

In het winterkoude Nederland ligt men nu in bed te klappertanden.

Infectie

We moeten stoppen bij een roadblock. Een niet onvriendelijke agent vraagt om onze papieren. Chris slaapt op de bijrijdersstoel en reageert niet op de vraag. Ydo krijgt hem niet wakker gepord. Ook niet nadat hij uit de auto is gestapt, omgelopen en door de opengetrokken rechterportier kracht achter zijn gepor zet. Chris’ ademhaling gaat reutelend. Er is iets ernstigs aan de hand. Hij lijkt wel in coma. Ydo mag doorrijden van de agent: de nu ook bezorgde man heeft ons naar een ziekenhuis verderop verwezen. Chris wordt onderzocht en blijkt een zware infectie aan de luchtwegen te hebben opgelopen.

sms 13-11-2012 13:23   Vandaag in Foum Zguid een ongeplande rustdag voor de drie Volvo-teams. Chris is ziek. De andere teams zijn verder gereden.

Na een dag of wat rust in een hotelbed vindt Chris zichzelf voldoende opgeknapt om weer een stukje verder te rijden. Nu ja, niet dat hij beter is, maar hij is het bed-houden beu.

sms 14-11-2012 11:19   Vanochtend weer de auto’s bestegen na een ziektehersteldag voor Chris. Chris is redelijk opgeknapt. Vandaag rijden we zo ver als we kunnen om de rest in te halen. Rendez vous hopelijk morgen.

sms 15-11-2012 19:26   Chris laat papieren op dak auto liggen bij wegrijden van controlepost. Verspreiden papier over Westelijke Sahara kan op cv.

sms 15-11-2012 22:59   Vandaag door Westelijke Sahara gereden langs een supersaaie weg. Uitkijken dat je niet achter het stuur in slaap valt.

We komen tot aan Dakhla, een stad aan de oceaan. De gezondheid van Chris is echter zo verslechterd dat aan verder rijden niet gedacht hoeft te worden. De twee andere Volvo-teams roepen in koor: ‘samen uit, samen thuis’ en besluiten bij ons te blijven, net zolang tot Chris opgeknapt is. Dat betekent wel dat zij, net als wij, niet op tijd zullen zijn voor de geplande tocht door Mauritanie met alle challenge-teams gezamenlijk. Vanwege terroristische aanslagen wordt Mauritanië beschouwd als te gevaarlijk om zonder militaire escorte doorheen te rijden. De organisatie heeft daarom zo’n escorte besteld. Alle teams moeten natuurlijk op dezelfde dag bij de grens klaarstaan.

Chris hakt de knoop door en besluit in zijn eentje naar Casablanca te vliegen, met een doos zware antibiotica onder de arm. Hij zal daar een paar dagen uitrusten. Voor noodgevallen is een ziekenhuis om de hoek. Mocht het helemaal misgaan dan kan hij vanuit Casablanca eenvoudiger een internationale vlucht naar Holland nemen dan vanuit het provinciale Dakhla.

Chris vliegt; Ydo rijdt verder met de rode Volvo, nu met een van de drie jongens uit de Volvo 440 als bijrijder.

sms 18-11-2012 10:35   Een derde deel van het team nu in Casablanca. Rode volv en Ydo denderen door.

Mauritanië

sms 18-11-2012 22:28   Rode volv afdeling casablanca = remi. Gezonder dat wel. Stad verkend en gerust. Dakar ticket geboekt. Geslagen maar niet verslagen.

Mauritanië is kaal en arm. Uitgestrekte vlaktes met af en toe een paar gammele hutjes. De hoofdstad is voor een groot gedeelte een bidonville: lage hokjes van karton, plastic, houtafval en gescheurd doek. De bewoners staan voor hun hutjes te zwaaien naar het konvooi. Geitjes steken snel over tussen de auto’s door. Stof. Autowrakken.

sms 19-11-2012 14:51   Casablanca grande mosque is prachtig. Heb wel vraag wat de gemiddelde arme Marokkaan er aan heeft moeten bijdragen.

sms 19-11-2012 14:55   Afdeling rode Volvo on the move: Mauritanië, Nioudhibou. Armoede troef. Hutjes van blik en rommel, geitjes op de weg, mensen zwaaien naar de kolonne.

sms 19-11-2012 15:49   Afdeling rode Volvo on the move: het is 38 graden and rising. We rijden nu echt door de woestijn. Djelleba aangetrokken.

Het wordt nu echt heet: 38 graden in de schaduw, en dan is het nog maar ochtend. We rijden de hele dag door de woestijn, met een stuk of wat militaire jeeps voor en achter ons. Als een van die jeeps een lekke band krijgt – konvooi halt – springen alle militairen uit de open laadbakken en gaan in een kring om de auto’s staan, de woestijn onder schot houdend. Immers, een eventuele aanval zal vanuaf die kale vlakte komen.

Aan het eind van de hete dag kunnen we in de heerlijk verkoelende oceaan ploffen en slapen we op het strand.

sms 19-11-2012 19:12   Afdeling rode Volvo on the move. Na het zuur komt het zout: zwemmen in de Atlantische Oceaan bij een heerlijke temperatuur. Hoe koud is het in NL?

sms 20-11-2012 12:10   Nu thee in Casablanca aan drukke straat. Morgen koffie in Dakar in een oase. Weet wel wat ik leuker vind.

Het laatste stuk voor de grens met Senegal is weer off-road. De natuur wordt wat groener: er groeien boompjes en struiken op het oranjeachtige zand. We rijden langs een helblauw meer met parmantig rondstappende flamingo’s en ooievaars. Aasgieren cirkelen boven de auto’s.

Er zijn veel stranders en uitvallers op dit traject van slingerende zandweggetjes en harde ribbels. Op zo’n lang ribbelig stuk trilt bij de Volvo 850 van Jan en Wim het dashboard los en scheurt de uitlaat. Bij de 440 breekt het imperiaal af. Diverse rolletjes ducttape worden aangesproken.

Onze rode Volvo heeft geen centje pijn. Het is een kwestie van het gas erop houden met de juiste snelheid: zo’n 50 km/u. Rijd je langzamer, dan trilt de hele auto stuk. Een veelvoud harder kan dan weer wel. Met een lange stofwolk achter zich scheurt een Ford Thunderbird met 200 pk - tegelijk met ons vertrokken uit Amsterdam - de rode Volvo voorbij: hij rijdt met 100 km/u, precies twee keer zo snel, over de ribbels.

sms 20-11-2012 17:07   We wachten bij de grensovergang Mauritanië - Senegal. Mooie natuur. Auto houdt het prima, ook in het zand.

De grensovergang tussen Mauritanië en Senegal gaat redelijk vlot: we doen er slechts drie-en-een-half uur over. Er is weinig ambtelijke tegenwerking van de douaniers. De wachttijd wordt voornamelijk besteed aan een vriendelijk vrouwtje met dikke brillenglazen, dat voor elk van de ongeveer vijftig teams langzaam en zeer zorgvuldig de noodzakelijke autoverzekeringspapieren invult: in drievoud, met de hand.

sms 20-11-2012 17:18   Vliegveld café. Niets aan-de-hand muziek op de achtergrond. Menselijke folklore trekt aan me voorbij. Nog maar 4 uurtjes rondhangen.

sms 21-11-2012 02:48   Rode Volv Casablanca-afdeling opgegaan in Dakar kwartiermakers-detachement. Nu eerst: inspectie binnenkant oogleden, plat op bed.

Dakar

Hoewel Senegal, net als Marokko en Mauritanië, een islamitisch land is, overheersen hier de ‘Afrikaanse toestanden’ in tegenstelling tot Arabische toestanden. De sfeer is totaal anders. Men is laid back, mannen lachen breeduit, vrouwen dragen kleurige lange jurken. Niemand draagt een Arabische djelleba of nikab. Er is - node gemiste - alcohol te koop. Mooi, dat verschil.

sms 21-11-2012 11:36   Afdeling rode Volvo on the move. Groot verschil tussen Mauritanië en Senegal. Senegal is 'echt' Afrika met savanne en kleurrijk geklede mensen.

Aan het eind van de middag daveren de drie Volvo’s, die na Mauritanië weer apart van de andere teams rijden, Camp Lac Rose binnen, even buiten Dakar. Dit is de officiële finish van de Amsterdam-Dakar Challenge – op dezelfde plek waar de Paris-Dakar Race altijd finishte. We worden begroet door een Afrikaanse band die live lokale bongo-bongomuziek speelt; de al gearriveerde teams pompen onze handen op en neer en feliciteren ons. 'You have made it!"

Chris komt op ons afgeslenterd: hij is een paar dagen eerder van Casablanca naar Dakar gevlogen. Onder het motto: ik voel me weer beter!

sms 21-11-2012 19:05   Joechei. De officiële finish in Dakar vandaag heelhuids gehaald. Fotomomentje. Plus rendez vous van de twee afdelingen.

In het kampement dat zich in de loop der jaren rond de eindstreep heeft gevormd, houden we een rustdag. Chris en ik stiften onze namen inclusief teamnaam op een van de balken van het restaurant. Tussen de namen van onze illustere voorgangers.

sms 22-11-2012 12:04   Voor de hut in de schaduw. Bloedheet. Ydo z’n beurt voor fysiek ongemak. Rustig aan dus.

sms 23-11-2012 08:55   Vandaag maar effe niet zwemmen of in bad. Compleet lek gestoken door de muggen.

Veiling

De volgende dag is het nog een paar honderd kilometer rijden naar Banjul, de hoofdstad van The Gambia, ons werkelijk einddoel. We vertrekken ’s ochtends heel vroeg uit Lac Rose, want de weg is zo slecht dat slechts langzaam gereden kan worden. We slalommen de hele dag langs diepe potholes.

sms 24-11-2012 22:53   Vandaag auto laten wassen en uitgeruimd. Echt overal zat stof en zand. Hij ziet er nu weer uit als nieuw! Morgen veiling.

En dan is de dag aangebroken dat we afscheid moeten nemen van onze trouwe rode Volv. De veiling!

sms 25-11-2012 12:39   Veiling begonnen. Moeilijk te ontdekken wat de prijs bepaalt...

De auto brengt gelukkig een flink bedrag op. Het geld komt ten goede aan de opzet van drie groentetuinen in het binnenland. De Gambiaanse stichting ‘Kairoh Garden’ zal het geld beheren en hekken voor de groentetuinen kopen.

sms 25-11-2012 17:43   Mooie opbrengst veiling. Tijd voor de eindafrekening.

sms 26-11-2012 11:00   Hartverscheurend afscheid van onze challenge-broeders. De meeste vliegen nu terug naar Holland. Wij gaan onze projecten in het oosten bezoeken.

Terwijl de meeste andere teams meteen na de veiling naar huis vliegen, worden wij met de Defender van de stichting de binnenlanden in gereden.

Halverwege Kuntaur, onze uitbestemming, sputtert de Defender om er uiteindelijk helemaal mee op te houden. De zon gaat tegelijkertijd onder: de tropen eigen, is het binnen no-time donker. Chris en Ydo gaan op het Defenderdak in de duisternis zitten, terwijl onze chauffeur een lift pakt naar een naburig stadje – waar hopelijk een monteur woont die de volgende dag kan komen helpen de gestrande wagen op gang te helpen. Ook zal onze chauffeur een taxi regelen die ons zal komen ophalen.

Het is heerlijk rustig op het dak. Om ons heen staan lage bomen en struiken, zover het oog rijkt, verder geen enkele vorm van beschaving. Na een paar uur mediteren stopt een oude gammele Mercedes naast onze Defender: de taxi. Monter stappen we in, om na een uur met een knal en een plof wederom naar de kant van de weg te moeten hobbelen. Ook de Mercedes heeft desastreuse pech.

sms 26-11-2012 19:40   Ironie: nu panne met huurauto.

Maar deze chauffeur kan het euvel binnen een uur oplossen. Het is laat en donker als we in Kuntaur arriveren.

Vanuit Kuntaur bezoeken we de drie dorpen die een groentetuin willen aanleggen. Het is voor ons een geweldige ervaring. In het binnenland zijn kleine nederzettingen, stoffige zandpaden, enkele waterputten, hardwerkende vrouwen op het land. We zien waarvoor we het allemaal doen: deze mensen kun je echt helpen door ze hun eigen groente te laten kweken. We kunnen, door de hulp van onze sponsors, de drie dorpen uitstekend helpen!

Naar huis?

Op onze laatste dag van een weekje in The Gambia melden we ons op het vliegveld in Banjul, om naar huis te kunnen vliegen. Door een administratief foutje blijken we anderhalf uur te laat te zijn. Het vliegtuig staat al op de tarmac op het punt op te stijgen, als wij ons met vooralsnog relaxte gezichten melden bij de opvallend lege balie. Met het relaxte is het dan gauw gedaan. De directeur van het vliegveld, een boomlange neger met een enorme borstkas, maakt ons in heel begrijpelijk Engels duidelijk dat we geen schijn van kans hebben dit ene vliegtuig nog te boarden. Alle loketten zijn gesloten, de douaniers zijn weer gaan slapen, het vliegtuig heeft al toestemming gekregen op te stijgen… Het volgende vliegtuig naar Amsterdam gaat over drie dagen.

Maar dan worden we aan onze mouw getrokken door een zenuwachtige man van de vliegmaatschappij. Als we op dit moment een spurt kunnen inzetten waar Vroemen van zou dromen, hebben we nog een mogelijkheid mee te kunnen: de betreffende man heeft de Nederlandse gezagvoerster via de radioapparatuur gesmeekt nog even op ons te wachten. We worden meegetrokken langs de incheckbalie, een douanier wordt uit haar hok getrommeld en zet pardoes, zonder te kijken, twee stempels in onze paspoorten, we hollen de wachtruimte door en komen met een knal tot stilstand tegen de dichte deuren die uitgeven op de tarmac. De sleutel, waar is de sleutel! De zenuwachtige man die met ons mee gerend is, gaat nog zenuwachtiger op zoek, vindt iemand die de deuren kan openmaken en loost ons op de tarmac. Met een autootje met zwaailicht worden we voor de vliegtuigtrap gesjeesd, we rennen hijgend de trap op… om met applaus te worden begroet door de passagiers die bijna een uur hebben zitten wachten op het opstijgen.

Om vier uur in de nacht landen we toch nog op Schiphol. Allemachtig wat is het hier koud!

Ook zin gekregen in de Amsterdam-Dakar Challenge? Check www.amsterdamdakar.com